چغندرقند با نام علمی Beta vulgaris در خانواه گیاهانChenopodiaceae دسته بندی می شود. جنس Beta از این گیاه گونه های یک ساله، دوساله و چند ساله دارد که تمام آن ها از گیاهان علفی به شمار می آیند. چغندر قند گیاهی دو ساله است که در سال اول برگ های روزت با دمبرگ نسبتا بلند تولید می کند. برگ های این گیاه روی طوقه تشکیل می شوند. همچنین در سال اول کاشت چغندر قند قسمت های متورم و ضخیم این گیاه رشد می کنند. این قسمت ها سرشار از مواد قندی به خصوص ساکارز هستند که تبدیل به شکر می شود و مورد استفاده قرار می گیرد. میزان شکر به دست آمده از این گیاه بسته به شرایط کشت از 4 تا 20 درصد متغیر خواهد بود. در سال دوم کاشت ساقه های گل دهنده این گیاه رشد کرده و بذر تولید می کند. قسمت خوارکی چغندر قند در واقع همان بخش متورم این گیاه به حساب می آید که زیر لپه و ریشه اولیه این گیاه قرار دارد.

نوع بذر چغندر قند

این روزها بذر گیاهان به منظور افزایش عملکرد آن ها اصلاح می شوند؛ اما بذر این گیاه توسط اصلاح گران تغییر نیافته است. در تولید بذر گیاه چغندر از روش قدیمی و سنتی که از دیرباز میان کشاورزان رایج بوده، استفاده می کنند. در واقع بذر این گیاه را از ترکیب بذور گیاهانی سالم و با کیفیت به دست می آورند. به این دسته از بذور بذرهای سلکسیون می گویند.

نحوه کاشت بذر چغندر قند

برای کاشت این گیاه دو راه دارید؛ کاشت به صورت مستقیم یا غیرمستقیم. در کاشت به صورت مستقیم بذرها را به صورت پاش یا ردیفی می کارند. اگر از روش کاشت ردیفی استفاده می کنید، باید فاصله ای به اندازه 50 تا 60 سانتی متری بین هر خط کشت و 4 تا 5 سانتی متر بین هر بوته رعایت شود. زمانی که ارتفاع جوانه ها به 7 سانتی متر رسید، باید بوته ها را تنک کنید. در صورتی که به دنبال کاشت غیر مستقیم این گیاه هستید، باید بذر چغندر قند را در عمق 2 سانتی متری سینی نشا بکارید. با کاشت هر بذر 2 الی 6 گیاه به دست می آید که گیاهان باید تنک شوند. جالب است بدانید که عمق کاشت این گیاه در خاک های شنی بیشتر و در خاک های رسی کمتر است.